Matryca korzyści przygotowywana jest zespołowo. Ilustruje korzyści wynikające z wdrożenia rekomendowanych zmian.
Jednym z poważniejszych zagrożeń efektywności organizacji jest rozbieżność między wdrażanymi procedurami – zgodnymi z deklarowaną strategią organizacji, jej celami oraz kierunkami planowanych i realizowanych zmian, a realną praktyką wytyczaną nawykami, przyzwyczajeniami, zasadami – respektowanymi przez organizację.
Istnienie obok siebie dwóch rzeczywistości – rozpoznawanych często jako: oficjalna i nieoficjalna, „na papierze” i „w praktyce” – utrwala nawyki, działania i zachowania skutecznie blokujące proces planowanych zmian. Im to zjawisko trwa dłużej tym organizacja staje się bardziej odporna na próby realnych zmian, kanalizując je sprawdzonymi wcześniej ścieżkami realizacyjnymi do formuły: „tylko na papierze”. W skrajnych przypadkach zjawisko to przybiera postać dwóch światów: menedżerskiego – funkcjonującego i tworzącego „świat papierowy” i pracowniczego – funkcjonującego w codziennej praktyce organizacji. W realu pracownicy robią „swoje”, a dodatkowo raportują dla menedżerów „zgodnie z tym, jak tamci sobie życzą”.
Tradycyjne formy kontroli, audytu czy nawet controllingu odnotowują konsekwencje takiego stanu rzeczy – w postaci niższych efektów od kalkulowanych w oparciu o rozpoznanie potencjału kapitału ludzkiego, infrastruktury informacyjnej, technologicznej itd. Nie identyfikują jednak samego zjawiska, jego przyczyn, a tym bardziej nie rekomendują koniecznych zmian. Taki stan rzeczy jest konsekwencją zarówno kultywowania pewnych zachowań w tych obszarach, jak i braku odpowiednich narzędzi diagnostycznych.
Matryca korzyści przygotowywana jest zespołowo. Ilustruje korzyści wynikające z wdrożenia rekomendowanych zmian.
Jednym z poważniejszych zagrożeń efektywności organizacji jest rozbieżność między wdrażanymi procedurami – zgodnymi z deklarowaną strategią organizacji, jej celami oraz kierunkami planowanych i realizowanych zmian, a realną praktyką wytyczaną nawykami, przyzwyczajeniami, zasadami – respektowanymi przez organizację.
Istnienie obok siebie dwóch rzeczywistości – rozpoznawanych często jako: oficjalna i nieoficjalna, „na papierze” i „w praktyce” – utrwala nawyki, działania i zachowania skutecznie blokujące proces planowanych zmian. Im to zjawisko trwa dłużej tym organizacja staje się bardziej odporna na próby realnych zmian, kanalizując je sprawdzonymi wcześniej ścieżkami realizacyjnymi do formuły: „tylko na papierze”. W skrajnych przypadkach zjawisko to przybiera postać dwóch światów: menedżerskiego – funkcjonującego i tworzącego „świat papierowy” i pracowniczego – funkcjonującego w codziennej praktyce organizacji. W realu pracownicy robią „swoje”, a dodatkowo raportują dla menedżerów „zgodnie z tym, jak tamci sobie życzą”.
Tradycyjne formy kontroli, audytu czy nawet controllingu odnotowują konsekwencje takiego stanu rzeczy – w postaci niższych efektów od kalkulowanych w oparciu o rozpoznanie potencjału kapitału ludzkiego, infrastruktury informacyjnej, technologicznej itd. Nie identyfikują jednak samego zjawiska, jego przyczyn, a tym bardziej nie rekomendują koniecznych zmian. Taki stan rzeczy jest konsekwencją zarówno kultywowania pewnych zachowań w tych obszarach, jak i braku odpowiednich narzędzi diagnostycznych.
MENTACHILLES jest źródłem korzyści o szerokim spectrum odniesień – zarówno w perspektywie czasowej, jak i dziedzinach zastosowań.
Najbardziej spektakularne są korzyści odnoszone nieomal natychmiast, jako rezultat warsztatów. Do takich korzyści zalicza się likwidację pętli zadaniowych. Są to czynności powtarzające się wraz z koniecznością wykonania pewnych zadań. Wykonywanie tych zadań kończy się produktem finalnych /raport, sprawozdanie, wyszukanie określonych treści/. Poprzedzone jest wykonaniem szeregu prac cząstkowych. Ich rezultatów nigdzie nie zapisuje się i dlatego kolejny produkt tworzony jest od samego początku. Ten rodzaj strat jest bardzo łatwy do wyliczenia, a biorąc pod uwagę ilość wykonywanych zadań oraz poświęcony im czas – dobrze ilu-struje tezę o kosztogenności stanów rzeczy składających się na MENTACHILLES.
Główna korzyścią odnoszoną z wdrożenia MENTACHILLES jest zmniejszenie ryzyka działania. MENTACHILLES identyfikuje ukryte uwarunkowania dotyczące sposobu myślenia, których nie są w stanie uchwycić tradycyjne kontrole, audyty czy nawet controlling. Ten rodzaj korzyści jest trudniej przekładany na język walorów finansowych, ale walor ekonomiczny – uzyskanie stanu rzeczy takiego, jakim jest działanie w warunkach zmniejszonego ryzyka – jest oczywisty.
Zakres korzyści odnoszonych z MentAchillesa kumuluje się w czterech obszarach:
- decyzyjności,
- komunikacji,
- stosunków międzyludzkich i kapitału ludzkiego.
We wszystkich tych obszarach – dzięki jednolitemu podejściu, opartemu na wspólnych pryncypiach – uzyskuje się efekt ładu: decyzyjnego, komunikacyjnego, kompetencyjnego, relacji międzyludzkich.
Wspomniany ład jest warunkiem zachowania równowagi w organizacji, w tym najważniejszej – równowagi między działaniami strategicznymi – zapewniającymi organizacji przewagę nad konkurencją, a bieżącymi działania wymuszanymi przez codzienność. W zdecydowanej większości przypadków organizacje charakteryzują się brakiem wspomnianej harmonii – z wyraźną przewagą na rzecz doraźności. Szczególnie w czasach kryzysowych ten typ myślenia dominuje nad innymi.
Efekt ładu – jest korzyścią przejawiającą się bardzo konkretnie w każdej z wymienionych dziedzin. W obszarze decyzyjności – skutkuje transparentną merytorycznością. Oznacza to decyzje, których przesłanki są zawsze adekwatne do stanu wiedzy organizacji – w obszarze decyzji. Merytoryczność wsparta jest dodatkowo transparentnością przesłanek decyzyjnych – dostępnością wiedzy, procesem dzielenia się nią i odkładaniem w organizacji KAPITAŁU INTE-LEKTUALNEGO, w formie zasobów wiedzy. Jest to współcześnie najbardziej ceniony kapitał, który pozostaje w organizacji pomimo zmian w zasobach ludzkich. Decyduje o tym ład komunikacyjny MENTACHILLES – oparty na kwantyfikowaniu wiedzy.
Ład w wymienionych obszarach skutkuje dobrą atmosferą, blokując w organizacji czynniki wytrącające energię i sprzyjające bierności, atomizacji zespołu i niechęci do jakichkolwiek zmian. Ład kompetencyjności, oparty na Modułowej Ścieżce Kariery Zawodowej – zwiększa poziom realnej identyfikacji pracownika z organizacją, tworząc korzystne warunki dla pracy zespołowej i wdrażania projektów.